Τὸ σωτηριῶδες ἔργο τοῦ Κυρίου ἐπάνω στή γῆ  εἶχε, μὲ τὴν σταύρωση καὶ τὴν ἀνάσταση Του, τελειώσει. Μιά ὁμάδα Ἰουδαίων, πού Τὸν ἀκολούθησαν, ἔνοιωσαν τὴν πρωτόγνωρη καὶ ἀνείπωτη χαρά, ποὺ ἔδινε στὸν ἄνθρωπο τὸ συναίσθημα, ἀλλά καὶ τὸ γεγονός τῆς ἀληθινῆς λυτρώσεως. Στὸ γεγονός ὅμως αὐτό τῆς λυτρώσεως ἔπρεπε νὰ πάρη μέρος ὅλη ἡ οἰκουμένη. Τὸ δένδρο ποὺ φυτεύτηκε, ἔπρεπε νὰ μεγαλώση, νὰ ἁπλωθῆ καὶ νὰ σκεπάση "πεδία καὶ ὄρη καὶ πᾶσαν γῆν". Κάτω ἀπό τὴν σκιά του, ποὺ λύτρωνε ἀπό τὸ καῦμα τοῦ κόσμου ἔπρεπε νὰ συνταχθοῦν ἐλεύθερα, ὅσοι ἤθελαν νὰ ζητήσουν προστασία.