« Η κοινωνία της αγάπης»

 

Η σύγχρονη κοινωνία μας όπως αυτή μετεξελίχθηκε από την έμφυτη ανάγκη της συντροφικότητας των πρώτων ανθρώπων, στην πολυάριθμη, και πολυποίκιλη σύγχρονη πραγματικότητα έχει αποκτήσει κάποια ιδιαίτερα , ξεχωριστά στοιχεία που την διαφοροποιούν στο παντελές από τις κοινωνίες προηγούμενων εποχών. Πρώτα απ΄ όλα είναι πολυπληθέστερη. Ουδέποτε ήταν τόσο πολυπληθής η κοινωνία μας. Αποτελείται από τόσο διαφορετικούς ανθρώπους, που ο καθένας του πέρα από την ιδιαιτερότητα του προσώπου, κουβαλά και τις δικές του πολιτισμικές , εθνικές , γλωσσικές και λοιπά διαφοροποιήσεις .Κατόπιν η κοινωνία μας χαρακτηρίζεται από την ταχύτητά της, βιάζεται , βιάζεται να φθάσει στο τέλος; Χάνει το παρόν κυνηγώντας ως χίμαιρα το άπιαστο μέλλον. Τέλος έχει γίνει άκριτα ανταγωνιστική.

Εκείνο όμως που την χαρακτηρίζει και πληγώνει την επίπλαστη ευδαιμονία της είναι η απροσωπία της. Η με κάθε τρόπο προσπάθεια εξαφάνισης του προσώπου και η αντικατάσταση του με αριθμούς, σε κάθε πτυχή του κοινωνικού βίου. Στην εργασία, στις επαφές με τις διοικητικές δομές του εκάστοτε κοινωνικού χώρου, στην οικονομία, στην καθημερινή επαφή με τον άλλον, μεταβάλλει τον άνθρωπο από μέλος κοινωνίας σε νούμερο . Τούτη η απροσωπία είναι που τελικά οδηγεί στην μοναξιά , κάνει τον άνθρωπο από μοναδικό, μοναχικό. Και ο άλλος άνθρωπος, της διπλανής πόρτας, του διπλανού γραφείου, της διπλανής συνοικίας, γίνεται ο υπ. Αριθμόν τάδε, και δεν μπορεί σαν αριθμός να καλύψει αυτήν την καρδιακή ανάγκη του ανθρώπου να συναντήσει και να συνυπάρξει με τον άλλο άνθρωπο .

Και έτσι ο άνθρωπος ζώντας στην μοναξιά του αδυνατεί να νοιώσει την αγάπη. Το μίσος σαν φίδι ζώνει το νου και την καρδιά του και με το στίγμα του στις φλέβες της ύπαρξης του σύγχρονου ανθρώπου εμποτίζει όλη την ύπαρξή του. Τα υψωμένα τείχη και τα χαρακώματα , εμποδίζουν την κοινωνία με τον συνάνθρωπο και το δικό μου με το δικό σου απέχουν παρασάγγες. Αγνοούμε πλέον τον όμορφο λόγο του Κυρίου : « αγαπήσεις τον πλησίον σου ως σεαυτόν». Τι όμορφη προτροπή. Πόσο αλήθεια θα άλλαζε η κοινωνία μας αν προσπαθούσαμε όλοι να είμαστε συνεπείς μ΄ αυτή την προτροπή. Πόσο διαφορετική και όμορφη θα ήταν η κοινωνία. Και πόσα προβλήματα θα είχαν λυθεί, ή δεν θα υπήρχαν καν ως προβλήματα. Αυτό το κένωμα της ψυχής προς τον άλλο είναι που μας κάνει πλούσιους, πλούσιους στην καρδιά. Αυτή η προσπάθεια να προσεγγίσουμε με αγάπη τον άλλο είναι που μας καθιστά αληθινά και ατελείωτα ευτυχισμένους

Μόνο όταν εξερχόμαστε από το εγώ μας και συναντούμε τον αδελφό μας, η ύπαρξή μας ολοκληρώνεται και τότε η αγάπη γκρεμίζει τους φραγμούς , γεφυρώνει τα χάσματα και κάνει την κοινωνία μας, κοινωνία αληθινών προσώπων.

Κι όταν η ψυχή μας γεμίσει με την αγάπη ,τότε μαθαίνει να αγαπά κι όλον τον κόσμο. Και τέλος φθάνει στην απόλυτη καλή αλλοίωση να αγαπά και τους εχθρούς της, να αγαθοποιεί αυτούς που την μισούν, να εύχεται γι αυτούς που την καταρώνται και να προσεύχεται γι αυτούς που την κακομεταχειρίζονται. Μαθαίνει να στρέφει και το άλλο μάγουλο όταν ραπίζεται, όχι από ηττοπάθεια αλλά από την πλημμυρίδα της αγάπης που δεν ξέρει να εχθρεύεται, που δεν θέλει να ανταποδίδει το κακό με το κακό, που δεν διανοείται να πονέσει τον αδελφό. Έτσι οικοδομείται μια νέα κοινωνία η οποία έχει εδρασθεί στον ακρογωνιαίο λίθο που είναι η ίδια η αγάπη, ο Χριστός.

ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ Φ.Ν.Θ.

Αρχιμ. Παύλος Κίτσος